در برخي از ابيات حافظ با پاراداكسي از غم و شادي رو به روايم : غمي كه شادي بخش است .

چون غمت را نتوان يافت مگر در دل شاد

ما  به  اميد   غمت   خاطر  شادي  داريم

 

گر ديگران به عيش و طرب دلخوش اند و شاد

ما   را   غم    نگار    بود    مايه  ی  سرور

 

شادي  مجلسيان  در  قدم  و  مقدم   توست

جاي غم باد هر آن  دل كه نخواهد شاد ست

 

هنر حافظ ، هنر عشق ورزيدن و غمخواري دل است :

ناصحم گفت كه جز غم چه هنر  دارد  عشق؟

گفتم اي  خواجه  عاقل ، هنري بهتر از اين ؟